گزینه‌های دشوار-22
من به عنوان کسی که در کاخ سفید زندگی کرده بودم می دانستم دادن این دو قول چقدر اهمیت دارد. تاریخ بارها نشان داده که کاخ سفید، وزارت امور خارجه را زود فراموش می کند که معمولا نتایج منفی هم به بار می آورد. اما رئیس جمهور منتخب اطمینان داد که این بار وضع فرق خواهد کرد:
«من مایلم اطمینان حاصل کنم که تو موفق باشی.»
باراک ادامه داد که می داند سیاست خارجی ما بدون اشتباه و بالا و پایین نخواهد بود. اما هر دو ما تلاش خواهیم کرد بهترین تصمیم ممکن را برای کشورمان بگیریم. هنوز روابط نزدیکی که بعدا پیدا کردیم تکوین نیافته بود. اما این جمله او مرا تحت تاثیر قرار داد که گفت:
« برخلاف خبرها من فکر می کنم که ما دوستان خوبی خواهیم شد».
این اظهار نظر باراک اوباما در تمامی سالهای بعد در گوش من طنین داشت.
رئیس جمهور به طور کامل به عهدی که بسته بود وفادار ماند. اجازه داد آزادانه همکارانم را انتخاب کنم، مرا به عنوان مشاور اصلی خود در سیاست خارجی پذیرفت و در مورد تصمیمات مهمی که روی میز داشت به مشاوره هایی که به او می دادم اتکا کرد، اغلب در جلسات هم تاکید می‌کرد که ما می توانیم آزادانه نظرمان را بیان کنیم. هر وقت در سفر نبودیم، دست کم هفته ای یکبار دو به دو می نشستیم و صحبت می کردیم. در جلسات کابینه، شورای امنیت ملی، و ملاقات های دوجانبه با رهبران خارجی که از امریکا دیدن می کردند حضور داشتم. اینها جلساتی بود که رئیس جمهور هم در آن حضور داشت. علاوه بر این در جلسات مشترک با وزیر دفاع و مشاور امنیت ملی هم که در کاخ سفید برگزار می شد حضور داشتم. اگر همه این برنامه ها را تجمیع کنیم، به جز برنامههای پروپیمان مسافرت که داشتم، در طول چهار سال وزارتم بیش از ۷۰۰ بار در کاخ سفید حضور یافتم. بعد از آنکه انتخابات را باختم هرگز فکر نمی کردم این همه حضور در کاخ سفید داشته باشم.
در سالهای بعد همیشه با رئیس جمهور و اعضای دیگر تیمش توافق نظر نداشتم. در همین کتاب در مورد برخی از این اختلاف نظرها خواهم نوشت. بخش دیگری از موارد را نخواهم نوشت. اطلاعات مربوط به آن اختلاف نظرها به احترام رازداری که باید بین رئیس جمهور و وزیر امور خارجه اش باشد بخصوص زمانی که رئیس جمهور هنوز در کاخ سفید مصدر امور است سرّی باقی خواهد ماند.
اما من و رئیس جمهور روابط حرفه ای بسیار قوی ایجاد کردیم و بارها به مرز همان دوستی که او پیش بینی کرده بود رسیدیم. من از این نزدیکی روابط بسیار خوشحال بودم. خیلی از زمان ورودم به کابینه نگذشته بود که در یک بعدازظهر ماه آوریل رئیس جمهور پیشنهاد کرد یکی از جلسه های هفتگی را خارج از اتاق بیضی و پشت میز پیک نیک در نزدیکی زمین بازی مالیا و ساشا برگزار کنیم. این پیشنهاد برای من خیلی خوشایند بود. رسانهها از این تصمیم به عنوان «نشست راهبردی میز پیک نیک» یاد کردند. اما به نظر من در این جلسه «دو نفر گفتگوی خوبی انجام می دادند.»
روز دوشنبه اول دسامبر رئیس جمهور منتخب مرا به عنوان شصت و هفتمین وزیر امور خارجه ایالات متحده معرفی کرد. همانطور که در کنار او ایستاده بودم هرچه را به طور خصوصی گفته بود علنی هم گفت:
«انتخاب هیلاری برای دوست و دشمن نشانه ای از جدیت من در تعهدی است که نسبت به بازسازی دیپلماسی امریکا دارم.»
ماه بعد یعنی روز ۲۰ ژانویه ۲۰۰۹ در یک روز سرد در کنار همسرم بیل شاهد ادای سوگند باراک اوباما به عنوان رئیس جمهور امریکا بودیم. رقابت ما که زمانی بسیار شدید بود تمام شده بود. حالا ما شریک و همکار هم بودیم.
